Zorba

“Zorba birden ince kemikli boynunu yukarı kaldırdı, göğsünü şişirdi ve vahşi, umutsuz bir çığlık attı. Bu korkunç çığlık, birdenbire Türkçe sözler halini aldı, Zorba’nın ta içinden, eski, tek sesli, sırf acı ve yalnızlıktan oluşmuş bir türkü çıkmaya başladı. Toprağın yüreği yarıldı, en tatlı Doğu zehri aktı, beni hâlâ erdeme ve umuda bağlayan… İçimdeki bütün bağların çürüdüğünü fark ettim:

İki keklik bir tepede ötüyor;
Ötme de keklik, benim derdim yetiyor,
Aman aman!”


Okudunuz da ürpermediniz mi?
Okudunuz da zeybeğe durmadınız mı?

İnanmam!...