Siret her yerde
defterini aradı. Siyah ciltli bir defter.
Elinde daima defter vardır Siret’in
ve Siret arar durur her yerde defterini. Ama bu sefer iş ciddi. Bulamıyor. İşe
götürmüş olabilir mı? Oraya da bakmalı diyor, ama eli ayağı birbirine dolanıyor.
Bombay Bicycle Club’dan başka bir şey dinlemiyor son günlerde.
Dinginliğe
bırakamayarak, aceleyle eşlik ediyor ağır ritme. Ritm başka; elleri,
ayakları, kafası başka... Toparlanmamış, dağınık bir hali var.
Görünüşü pürüpak, ama aslında biraz önce bir dergide fotoğrafını gördüğü Robert De Niro gibi…
Darmadağınık.
Neden? Defter
yüzünden. Geçici bir çözüm buldu, beyaz sayfalara yazıyor. Ama sayfalar kayboluyor ya da üzerlerine
bir şey dökülüyor. Sayfalar gidince hayatı tamamlanmamış oluyor.
O defteri
bulmayı çok mu çok istiyor. Hayatına devam etmek için…
Yeni bir deftere
başlamayacağını biliyor. Yoksa bu da aynı, aradığı kredi kartlarını bir telaşla
iptal ettikten on dakika sonra bulması gibi olacak… Yok yere… Boş veriyor ritme. Duruyor öylece. Robert De Niro’nun elli yıl sonra, başka bir kıtada, aynı bırakmışlık içindeki sarışın kadın versiyonu şimdi Siret.
Öyle çok yerde kontrol bende değil ki, diye geçiriyor içinden, ama defterde...
Güneş ışığı, yanındaki siyah beyaz karolarda seksek oynayarak ona doğru yaklaşıyor. Biraz daha oturursa, yüzüne vuracak.
De Niro’dan öylece durmayı öğrendi, ritme de kendiliğinden girdi. Demek ki siyah defteri de bulacak…
Siret unuttu, aramıyor şimdi. Sonra arar… Siret durmayı çok mu çok istiyor. Defter nefes, durmak da...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder